Απόστολος Ζώτος - Ωδή στις ωραίες έμμονες ιδέες

Αγάπησα με πάθος τους υπερρελιαστές και
τις ωραίες έμμονες ιδέες τους
γενναίους της ζωής εραστές
με το τυφέκιον της ουτοπίας υπο μάλης
-και τα βουνά του Γράμμου κάτι γνωρίζουν-
και τα ακοίταχτα μάτια του Οιδίποδα
πνιγμένα -τί οδύνη- στο αίμα.

Και ένιωσα, όσο τουλάχιστον μπόρεσα
-μάρτυς μου οι σωροί των δύσβατων λευκών χαρτιών-
συμπόνια και ευσπλαχνία
δια τους επαίτες των λεπτών αισθημάτων
αυτούς τους λύκους της σαρκοβόρου λύπης
με τα κροκοδείλια δάκρυα, επιδερμικούς
τιμωρούς των λέξεων που δεν εσπάραξαν
ποτέ στα φυλλοκάρδια για τον έρωτα
τα μάγια και του βίου τα βάσανα
το χρώμα του δύοντος ηλίου την ώρα
που η ψυχή αποτραβιέται στο ύψωμα
με τα κυπαρίσσια και των μνημάτων τα ευγενικά λιθάρια
και ν' αρμοστεί παλεύει με λέξεις παρθένες
πένθιμα και κατακόρυφα.

18.7.1994

Αμύθητα χέρια, εκδόσεις στιγμή, 1999